In de regio Breda liepen echter wat mensen rond, die graag iets wilden met radio. Een van hen, Jac Zom, had een jaar eerder met onder anderen Frans Schuurbiers en Tom de Graaf de Bredase Radio en Televisie Stichting (BRTS) opgericht. In latere statuten van de experimentele lokale omroep staan ook de namen van Ad Romijn en Ad Valk vermeld. Er worden wat programma’s gemaakt, maar de tijd lijkt nog niet rijp voor lokale omroep.

In België is echter intussen meer mogelijk geworden. Particuliere en/of commerciële stations die in Nederland piratenzenders plegen te zijn, heten daar vrije radio’s. En anders dan hun Nederlandse collega’s worden ze gedoogd en niet door de Radiocontroledienst van de PTT uit de lucht gehaald. Omdat Breda dicht bij de grens ligt, biedt dat perspectieven.

Dit kunstje wordt in onze regio herhaald. In het net over de grens gelegen Vlaamse plaatsje Meerle verrijst een hoge zendmast en in oktober 1983 gaat Radio Continu de lucht in. Plotseling kunnen radioluisteraars in Breda en omgeving kiezen uit twee stations die popmuziek uitzenden op FM. Hilversum III, met zijn lappendekenprogrammering en Radio Continu, dat elke dag z’n eigen ding doet.

Een belangrijk verschil is ook dat het midden- en kleinbedrijf in de regio op Radio Continu kan adverteren, waar dat eerder volledig afhankelijk was van papier in de vorm van de krant, huis-aan-huisbladen of reclamefolders. Een mogelijkheid die niet eerder had bestaan en later nooit meer in die gedaante heeft bestaan. Een meer zuivere vorm van commerciële radio is er sindsdien niet meer geweest.

Wat wij in Nederland nu kennen als commerciële radio is eigenlijk iets anders, namelijk grote bedrijven radio. Een fors aantal landelijk opererende zenders domineert de advertentiemarkt, adverteren is voor het midden- en kleinbedrijf in feite onmogelijk, de werkgelegenheid heeft zich niet of nauwelijks verplaatst buiten Hilversum en winsten glijden in de diepe zakken van de John de Mollen van deze wereld.

De plaatselijke ondernemer had dan kunnen adverteren, er was werkgelegenheid ontstaan in stad of gebied, lokaal talent had meer kansen gekregen, Bredanaars zouden niet lastiggevallen worden met randstedelijke onzin/ongein en John de Mol zou een paar plaatsen lager staan in de Quote 500.

Bovendien zijn publieke regionale omroepen in feite ondingen. Fossielen ontstaan in de tijd dat Hilversum koste wat het kost beschermd moest worden. Je moet wel precies in het midden van zo’n provinciale zender wonen, om je thuis te voelen bij de programma’s. In Noord-Brabant komt daar nog bij dat Omroep Brabant zich van oudsher op Oost-Brabant richt, waar de zender ooit begon. De rest van de provincie kreeg zij er later bij. Bij de nieuws- en informatievoorziening leggen steden als Tilburg, Breda, Roosendaal en Bergen op Zoom het steevast af tegen het grotere Eindhoven.

Toen de lokale omroepen in de jaren tachtig eenmaal mochten gaan uitzenden, was dat eerst alleen via de kabel. Geld van het Rijk kwam er niet. Dat moest worden losgepeuterd bij de gemeente. Reclame uitzenden was al helemaal uit den boze. En toen dat eenmaal werd toegestaan, moest de straatarme lokale omroep de opbrengst delen met de rijke uitgevers, in Breda dagblad De Stem. Uiteindelijk mochten de lokalo’s ook in de ether, hun reclamecentjes houden en kregen ze rijkssubsidie.

De gedachte zou ook kunnen zijn: wat kunnen wij met dit basisbedrag doen om meer inkomsten te genereren? Maar liever is men bezig om met zoveel mogelijk - al dan niet door rugzakjes gehinderde - mensen amateuristische, vaak inferieure programma’s te maken in plaats van een professionele basis te leggen. Dat laatste kan door klein te beginnen en de zaak uit te bouwen. Daarvoor is echter wel ondernemingsgeest nodig. Met een geitenwollensokken mentaliteit wordt dat doel niet bereikt. Nu niet en nooit niet.